Έχεις περάσει ποτέ μέσα από τζαμαρία? Οι περισσότεροι νομίζουν πως η φάση πάει όπως στις ταινίες, πηδάς, το τζάμι σπάει σε χίλια κομμάτια και εσύ φεύγεις απ' την άλλη αλώβητος. Μα η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Ω, πολύ διαφορετική. Με τη θραύση δημιουργούνται χίλιες μικρές αιχμές που σε ξεπετσιάζουνε. Φαντάσου να οργώνουν το σώμα σου εκατό ξυραφάκια ταυτόχρονα, στα μούτρα, στα πόδια, στο λαιμό, στα χέρια. Φρίκη. Και πάλι όμως ρε μαλάκα. Δεν συγκρίνεται με το να μιλάς με τις καριόλες της εφορίας. Οι τύπισσες είναι καριόλες από πεποίθηση, όχι από ανάγκη ή εξαναγκασμό, είναι καριόλες από στυλ. Φτύνουν φαρμάκι όπως εμείς βάζουμε καπέλα και γιλέκα. Θα προτιμούσα να ξανααγαπηθω και να ξαναχωρίσω με όλες μου τις πρώην ταυτόχρονα σε διάστημα δύο μηνών παρά να περάσω μια ώρα ακόμα στα δωμάτια της δημόσιας γραφειοκρατίας.
Θα μου πεις, Ορφέα, υπερβάλλεις. Ντάξ, ίσως να υπερβάλλω, δεν ξέρω, μα σήμερα μου 'ρθε ειλικρινά να βουτήξω απ' το παράθυρο, ή να τους πλακώσω όλους στις μάπες, ή, δεν ξέρω, να ξεβρακωθώ και να χορέψω μπρέικντανς στο πάτωμα.
Η Κ.Καριόλα μου λέει, "μπλα μπλα μπλα μπλαμπλαμπλαμπλα αμπλαούμπλα μπλα", της λέω "σεξ". Με κοιτάζει για δύο δευτερόλεπτα και λέει με τουπέ, "ορίστε?", της απαντώ, "σεξ, όλη την ώρα, στο μυαλό μου, σεξ". Η τύπα πήρε μια ανάσα με το στόμα ανοιχτό, την κράτησε, κοίταξε αριστερά ερευνητικά, κι εγώ συνέχισα, "φαντάσου να πλέεις σε ένα ποτάμι από βυζιά. Όλα τα μεγέθη και τα σχήματα. Εφηβικά, μεγάλα, άγουρα, πεσμένα, στητά, μικρά σαν λεμόνια, θηριώδη σαν μεταλλαγμένα καρπούζια, γερασμένα, ή σαν τα δικά σου, χοντρά και πανιασμένα, με μεγάλες -φαντάζομαι- ρώγες. Φαντάσου να κυλάς μακάριος σε ένα ποτάμι από βυζιά, βυζιά κάθε γούστου, και από πίσω να παίζει το ave maria." Δεν είπε τίποτα. Συνέχισε να με κοιτάει, έβγαλε την ανάσα κοφτά, το δεξί της μάτι πετάρισε λίγο πίσω απ' τα γυαλιά. "Τέτοιες μαλακίες σκέφτομαι όλη την ώρα", συνέχισα, "μου είναι δύσκολο να συγκεντρωθώ στο οτιδήποτε. Πρέπει να κρύβω τη στύση μου συνέχεια. Όταν φοράω στενά παντελόνια με πονάει. Σεξ, όλη μέρα, όλη την ώρα. Κι όταν δε φαντασιώνομαι ομηρικές παρτούζες, σκέφτομαι πώς θα 'σπαγα τα μούτρα των μπούληδων της παιδικής μου ηλικίας. Ή να πηδάω από παράθυρα. Όχι παρκούρ φάση, βουτιά στο κενό".
Την κοίταγα και με κοίταγε. Είχε αναψοκοκκινήσει. Φαντάστηκα τρία (3) πιθανά αποτελέσματα: να βάλει τους σεκιουρητάδες να με πετάξουν έξω με τρελή κλοτσοπατινάδα, να βάλει τα κλάματα και να ξαναρχίσει τα zoloft, ή να καυλώσει απεριόριστα, να γδυθεί και να αρχίσει να αυνανίζεται μανιασμένα πυροδοτώντας έτσι μια αλυσιδωτή αντίδραση ξεσκίσματος που θα καταλήξει σε ένα αχαλίνωτο όργιο τεσσάρων ορόφων στο μέγαρο της εφορίας. Το βλέπεις? Ιδρωμένα κορμιά πάνω σε στοίβες εντύπων Α12, συρραπτικά ως ερωτικά βοηθήματα. Χάρακες να σφαλιαρίζουν κώλους, κώλοι να χτυπιούνται μεταξύ τους πάνω σε ένα σωρό από τσαλακωμένα κατοστάευρα και βεβαιώσεις πολεοδομίας.
Μα δεν έγινε τίποτα τέτοιο. Δεν της είπα τίποτα. Απλά έκανα υπομονή, όπως και όλοι οι άλλοι μαλάκες, μέχρι να ικανοποιηθεί η σαδιστική της μανία και να μ'αφήσει να φύγω. Μόνο όταν κατέβαινα τις σκάλες φώναξα με όλη τη δύναμη της κωλοφωνάρας μου "ΚΑΡΙΟΛΑΑΑΑΑ!" και έτρεξα έξω γελώντας, σαν πεντάχρονο που είπε τον παππού του μαλάκα.
Έχεις βουτήξει ποτέ μέσα από τζαμαρία? Εγώ δεν το 'χω κάνει, το 'χει κάνει όπως ένας φίλος μου, ακόμα τον ράβουνε. Μου 'πε ότι θα προτιμούσε να κάνει μπέιμπισίτινγκ στη χάνι μπούμπου για ένα χρόνο παρά να ξαναζήσει κάτι παρόμοιο. Νομίζω υπερβάλλει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου